Felieton

Jest takie miejsce w Łańcucie, które przyprawia mnie o dreszcze kiedy jadę do pracy. Jest to odcinek drogi DK-94 na wysokości hali sportowej MOSiR. Przejeżdzam tamtędy prawie codziennie i nie było dnia, żeby ktoś nie próbował na "dziko" przejść przez jezdnię w tym miejscu. Nie pochwalam oczywiście przebiegania przez ulicę i to w dodatku na drodze krajowej, ale co ma zrobić biedny pieszy, który akurat znalazł się w tym miejscu, wychodzi np. z hali sportowej lub parku i chce się przedostać na drugą stronę?

Przecież nie będzie szedł pół kilometra do najbliższego przejścia dla pieszych ze światłami, które znajduje się na skrzyżowaniu (dla zobrazowania) z drogowskazem Kańczuga, a tym bardziej nie pójdzie do Głuchowa, do kolejnego "najbliższego" przejścia na tym odcinku, które znajduje się dużo dalej. A przecież chodzi tylko o to, żeby przedostać się bezpiecznie na drugą stronę ulicy i dojść do domu, np. na ulicy Bema lub Orzeszkowej. Wyjście z parku przy hali MOSiR i sama hala są miejscami, gdzie przewija się bardzo dużo ludzi i to nie tylko idących od strony centrum miasta, ale również z drugiej strony. Nie wnikałam dlaczego w tym akurat miejscu nie ma bezpiecznego przejścia dla pieszych, ale pewnie skoro tyle lat nic w tej kwestii się nie dzieje, to widocznie tak ma być, tylko szkoda, że to "tak ma być" może kiedyś skończyć się tragicznie.

Wszyscy doskonale pamiętamy jak długo czekaliśmy na sygnalizację świetlną właśnie na skrzyżowaniu do Kańczugi. Czekaliśmy, rozbijaliśmy samochody, potrącaliśmy pieszych i nic w temacie się nie działo. Rozumiem, że brak funduszy, przetargi, wykonawcy i cała ta procedura trwają i trwają, ale w tym przypadku zdarzyło się tak, że dwie osoby nie doczekały się końca procedury i w tym właśnie miejscu zginęły w wypadku w 2011 roku, niedługo potem pojawiły się długooczekiwane światła... Ja oczywiście nie chcę być złym prorokiem, ale czy pewnych sytuacji nie da się przewidzieć? Czy złym rzeczom nie można zapobiec?

Dość długo przymierzałam się do poruszenia tej sprawy, ale zbliża się czas mojej przeprowadzki, właśnie na drugą stronę E-4 i zastanawiam się, w którym miejscu moje dzieci będą przechodziły przez jezdnię wracając ze szkoły. Najkrótsza droga ze szkoły podstawowej do domu prowadzi przez park z wyjściem przy hali MOSiR. Chcąc przestrzegać przepisów i bezpieczeństwa, dzieci muszą pokonać ponad dwa kilometry na piechotę z plecakami, które ważą 1/5 masy ich ciała.

Namalowanie jednego metra kwadratowego pasów grubowarstwowych na jezdni to koszt ok. 48 zł, do tego dwa pionowe znaki po ok. 100 zł za sztukę. To nie jest duża inwestycja, ani wielkie przedsięwzięcie, bo nikt tu nie mówi o sygnalizacji świetlnej lub kładce nad jezdnią, o których zapewne możemy sobie tylko pomarzyć, ale o zwykłych pasach, które poprawiłyby bezpieczeństwo i niejedenemu z nas zapewniły spokojniejszy sen.