~ JCM  do ~ ja   Informacja o dworcu autobusowym w Biuletynie Miejskim ukazała się na kilka miesięcy przed zbliżającą się kampanią wyborczą. Miała sugerować, że Zarząd Miasta podejmuje ambitne działania inwestycyjne w tej jakże zaniedbanej dziedzinie. Wówczas nic nie mówiono o, cichcem planowanej, „restrukturyzacji” owego majątku publicznego. W marcu przedstawiono Radzie Miasta projekt uchwały umożliwiającej pozbycie się kłopotu, czyli przekazanie obiektu w pacht podmiotowi prywatnemu, w trybie bez przetargowym. Radnym nie przedstawiono projektu umowy, a jedynie atrakcyjnie wyglądającą wizję architektoniczną, która nie ma nic wspólnego z projektem technicznym(!), oraz szkic zagospodarowania terenu. Po naciśnięciu tajnego guzika maszynka do głosowania zadziałała i uchwała przeszła dnia 31-03-2014r.. Aby zadbać o interes podmiotu prywatnego, treść umowy została utajniona, zarówno przed radnymi jak i pospólstwem. Po co mają się wtrącać do interesów, jeszcze mogli by zaszkodzić!
Należy założyć, że nowy włodarz majątku zrealizuje własne cele biznesowe a nie nasze oczekiwania. Z wielu powodów nie może to być „centrum transportu”, o czym będzie niżej.
Główny problem zasadza się w tym, że organizacja transportu publicznego należy do zadań własnych samorządów: miejskiego i powiatowego. Prawo stanowi, iż zadań tych samorządy nie mogą scedować na podmioty komercyjne – prywatne. Tej istotnej okoliczności, jak zwykle, radni in gremio nie zauważyli. Należy założyć, że wynika to z niewiedzy.
Od czasu kiedy w miejskiej rzeczywistości zaistniał Dworzec Autobusowy przy ul. Kościuszki, tylko w minimalnym stopniu służył realizacji zadań własnych miasta. W zdecydowanej większości służył zadaniom ponad gminnym, a od czasu powstania – realizacji zadań samorządu powiatowego.
W zaistniałej sytuacji, w aspekcie podjęcia przez Radę Miasta antyspołecznej uchwały, Przewodniczący Zarządu Powiatu p. Adam Krzysztoń otrzymał w formie pisemnej (15-07-2014r.) zapytanie, jakie zajmuje stanowisko w tej sprawie, oraz jak w tych okolicznościach zamierza realizować zadania własne, wynikające z ustawy o samorządzie powiatowym.
W odpowiedzi poinformował, że o sprawie nic nie wie a zadania będzie realizował tak jak dotychczas. Jak powszechnie wiadomo dotychczas w sprawie robił NIC(!), więc nadal nie zamierza nic robić. Jestem pełen podziwu i uznania dla szczerości wypowiedzi. Wprost genialna, warta każdej nagrody.
A teraz sprawa projektu. Każdy projekt techniczny składa się z trzech zasadniczych części tj. technologicznej, konstrukcyjnej i architektonicznej. Dokładnie w tej kolejności. Dający początek wszelkim działaniom projekt technologiczny, w tym przypadku nigdy nie powstał. Z całym szacunkiem dla autora wizji architektonicznej dworca, ale wynika z niej, że nie ma on zielonego pojęcia o transporcie kołowym.
Jak wynika ze szkicu planu zagospodarowania działki na powierzchni przeznaczonej pod to niby „centrum transportowe” można zorganizować dwa a w porywach może trzy stanowiska do obsługi pasażerów, przy założeniu, że zostanie wyeliminowany parking. Pierwszy i najistotniejszy warunek - autobus może się poruszać wyłącznie do przodu. Cofanie, zwłaszcza na dworcu, jest niedopuszczalne. Właśnie z tego powodu każda linia autobusowa kończy się pętlą. Drugi, nie mniej istotny warunek to, że autobusy nie mogą stać burta w burtę. Pomiędzy autobusami stojącymi równolegle musi być wysepka umożliwiająca swobodny dostęp pasażerów do wszystkich drzwi i bagażników. Ruch pieszy nie może kolidować z ruchem kołowym. Oczywiście to nie wszystkie warunki, ale już te pozwalają uznać przedstawioną wizję za czystą fikcję, a jej formalną prezentację jako oszustwo.
Obecny tzw. dworzec, a już zwłaszcza bardak na szaberplac’u, są podręcznikowym przykładem jak być nie powinno, oraz jak miłościwie nam panujący, z naszego wyboru i za nasze pieniądze, traktują nas, obywateli.
Kolejny problem to linie dalekobieżne. Powodem omijania szerokim łukiem dworca jest tzw. opłata dworcowa. Władający dworcem, celem maksymalizacji wpływów, podnosi ją. Natomiast przewoźnik, aby utrzymać się na rynku, musi obniżać koszty. W konsekwencji zmuszony jest omijać dworzec. Z tego właśnie powodu żaden z prywatnych przewoźników, działających na terenie naszego powiatu, na dworzec nie wjeżdża. Oczywiście dzieje się to ze szkodą dla pasażerów. Z chwilą formalnego przejęcia dworca przez podmiot komercyjny, również dotychczasowy jego zarządca i użytkownik PKS Leżajsk wyniesie się z niego. Nad systemem transportu w mieście i powiecie nikt nie panuje, mimo, że są powołane do tego odpowiednie służby. Autobusy jeżdżą jak chcą, gdzie chcą i kiedy chcą. Najczęściej stadami.
Z tego też powodu dworzec autobusowy musi być własnością publiczną i nie może być zarządzany przez podmiot komercyjny. Musimy mieć świadomość, że nie może to być instytucja dochodowa. Niewidzialna ręka rynku tu akurat szkodzi! Skoro stać nas na utrzymanie niewydolnej i przerośniętej administracji to utrzymamy i dworzec. A jeżeli nas nie stać, to pogońmy towarzystwo.
Na koniec moja bogobojność. Uważam, że sytuacja osiągnęła stan krytyczny. Możliwe są dwa rozwiązania: rewolucja, gdzie winni nadużyć, bez względu na stan i pozycję, muszą dać głowy (kk z 1921r.), albo interwencja sił nadprzyrodzonych. Z natury jestem pacyfistą więc pierwsze rozwiązanie odrzucam. Pozostała więc interwencja sił nadprzyrodzonych. Przewodniczący Zarządu Powiatu wzywał do modłów o cud materialny. W niespełna miesiąc później jego z-ca ponowił wezwanie. Ja jednak uważam, że Bóg nie jest naiwny i takiego cudu nie będzie. Mam więc dylemat. Zakładam, że w akcie wyborczym społeczność wybiera z pośród siebie, jako reprezentantów, jednostki najlepsze, najinteligentniejsze. A skoro te najlepsze (nawet z certyfikatami) są jakie są, to jaki poziom muszą reprezentować ci gorsi? Jak to możliwe, że oddają głos na swoich gnębicieli? Intelektu gwałtownie i powszechnie, bez woli zainteresowanych, dołożyć nawet Bóg nie zdoła.
Mędrcy twierdzą, że dowodem na istnienie Boga jest zdrowy rozsadek. Módlmy się o to co możliwe, a więc aby Bóg obdarzył to co stworzył na swój obraz i podobieństwo - zdrowym rozsądkiem. A to jest możliwe, często wystarczy skutecznie walnąć w zakuty łeb, dosłownie i w przenośni, a olśnienie jest natychmiastowe.