~ Jan   Wierzby. Stare wierzby. Tak obecne w polskiej tradycji, kulturze i sztuce. Pisali o nich poeci. Były przypomnieniem polskosci, swojskości, tęskonoty za krajem ojców. " Do kraju tego tęskno mi Panie...". Wierzby mówiły o nostalgii, w ich pniach i konarach najpierw kryły się duchy, strzykwy, zjawy. Poźniej zawiły na nich przydrożne kapliczki, krzyże. A może te dwa światy, ten pogański i chrześcijański istniały równolegle? Może łączyła je ta wierzba? Dziś ludzie o buraczanej mentalności biorą się za estetykę miejsc publicznych. Niby patrioci, niby katolicy a nie czują tego kraju, tych miejsc, nie wiedzą, że ludzie przyzwyczajają się także do drzew, które rosną wraz z nimi od dziesięcioleci, wpisując się w historię pojedyńczych osób i całego miasta. Gdy znika drzewo mojego dzieciństwa, znika część mnie samego. Nie ma już czegoś co prsez dziesięciolecia a nawet setki lat tworzyło przestrzeń. Ten barbarzyński trend dotyczy przestrzeni miejskiej, skwerów, cmentarzy, ogrodów. Człowiek odizolowany od natury.